మనసులోని భావాల సుమాల మాల కట్టి 
వినువీధిలో విహరించమని
పంపిస్తున్నా.. ఇదిగో.. ఈనాటి నా మేఘమాల !
ఒక్కో అక్షరం పోగేసుకుని
సాగిపోయే నా కవిత్వంలా
ఒక్కో చుక్క పోగేసుకుని
భూగోళమంతా పంచిపెడుతూ
మేఘమాల !
భానుడి ప్రతాపానికి – నీటి చుక్కలు
నిర్దయుల కాఠిన్యానికి నా విన్నపాలు ఆవిరౌతూనే ఉంటాయి
“రేబవళ్ళు- ప్రకృతి ధర్మం..పద ముందుకు !”
అని బోధ చేస్తూ.. మేఘమాల !
మెట్టు మెట్టుగా.. ప్రతిరోజు
పాఠాలు నేర్చుకుంటూ నేను,
మహోన్నత లక్ష్యం కోసం
నింగిలో వేలాడుతూ.. మేఘమాల !
పిట్టతో చెట్టు తో మమేకమై
పరవశించే నేను..
ప్రకృతికే ప్రాణమై
పరుగులు తీసే మేఘమాల !
నా ఆత్మగౌరవాన్ని ఎవరైనా
దెబ్బ కొడితే.. నిద్రలేచిన సింహమౌతా
“శాంతి నా మంత్రమే – బలహీనత కాదం”టూ
ఎదురు దెబ్బలకి గర్జిస్తుంది మేఘమాల !
ఇతరుల కంటతడి చూస్తే..
ద్రవిస్తుంది నా హృదయం
దాహార్తినున్న చెట్టుచేమల్ని చూసి
అమ్మై వర్షిస్తుంది .. మేఘమాల !
నా దారిలో..నే పోతుంటే
వెంటపడే ప్రియుడిలా
నాతోపాటు నడుచుకుంటూ
నాకు గొడుగు పట్టేది, కదిలే *మేఘమాల !
ఎన్నిసార్లు నాచెక్కిళ్లపై కనురెప్పలపై
చిలిపి తుంపర్ల సరసాలాడలేదు?
దోబూచులాటల్తో ఆటపటిస్తూ
ఉరుముల మెరుపుల సందేశాలు
కానుక చేయలేదు.. ఈ మేఘమాల ..?
అప్పుడే వచ్చి తేలిపోయే మనస్పర్ధలు
పిడుగుపాటు వార్తలు
అకస్మాత్తుగా పలకరించే
సమస్యల తుఫాన్లు
ఒకటా.. రెండా.. ఎన్నని నీ ఆగడాలు..? ఓ మేఘమాల !
*నీదీ – నాదీ నూరేళ్ల బంధమేమో
నీలో -నన్ను, నాలో – నిన్ను
చూసుకుంటూ నేను….*
రచయిత్రి స్వరంలో…..
******************************
అమ్మా అద్భుతమైన కవనాన్ని పరమాద్భుతమైన రీతిలో మీ గళంలో నుండి జాలువార్చిన తీరు నిరుపమానం. పాఠకులు తామూ ఒక మేఘమైతే ఎంత బాగుండేదో తల్లి కళగారి చేతిలో ఓ కవనమైపోదునే అంటూ నిట్టూర్చకమానరు. వేకువనే చెవులకు కనులకు మనమునకు అందమైన విందు. శతాధిక నెనరులమ్మా!